بسم الله الرحمن الرحیم.
اقاسلام.
خودمیدانی که پرحرفم پرازواژه های که برای گفتن تک تکشان دلتنگت هستم.ولی دست به قلم که میشوم وسلام میدهم زبانم کلامش راگم میکند.
اقامن چه گویم درحالی که ازهمه ی حال واحوال دلم باخبری.کاش مستجاب میشداین تمنای دلم کاش دیداری نصیب سوی چشمانم میشد.
چه اشک ها که برای روشنی راه من ریختی چه دعاهابرای حول حالنای دلم خواندی.
ایا اربابم من لایق این نجوایت هستم؟؟
من لایقم چشم امیدی به من داشته باشید؟
ومن ادعای سربازیت رابکنم؟
خون جگرهابهتان داده ام ولی بازهم توهمانی وهمان رابرای این دل خواستی ودریغ ازبرگشت من
کاش زودترقربانی شوداین نفس من.کاش زودترسرببردهوای مرا تیغ تیزدعاهای تو.
درتمام اشفتگی هایم تمام نگرانی هایم ، تلاطم هایم توارامم کردی ومشتاق شنیدنهایم بودی ازشکسته حالیم دردل شب توپرستاری میکردی همیشه مرحمی برروی دردهایم بودی.
ومن بازهم بی توجه ازکنارشان گذشتم وندیدمشان.
بازهم گرفتارم.
این بارگرفتار یک لحظه لمس حضورت، بیاومثل سابق مرحمی باش برای خراش های که دوباره خوردم وتوبه من گفته بودی، گفته بودی
راهت راه نیست ولی گوش من ناشنواترازهمیشه بود .
اقاجان نبودنت را لای همه ی مشکلاتمان گم کردیم وعین خیالمان هم نیست.عین خیالمان نیست که چه داری میکشیدوچه باید بکنیم.
اقاعمری گذراندم ازپی هم ولی چه ثمر؟ابروی که خودت دادی مرا دارم وبس.
درباره این سایت